Het recht op respect.

Deze week stonden de media er vol mee. Vol met verbijsterende berichten. Een boete voor een man die mijn collega Rijsberman online ‘kampbeul’ noemde. 750 euro boete voor een man die premier Rutte op Twitter met de dood bedreigde. Een man gearresteerd omdat hij mogelijk een moordaanslag op Rutte wilde plegen. Politici die bang zijn om hun post te openen, verklaarde (oud)minister Kaag in de rechtszaal nav een bedreiging. Ik kan zo nog wel even doorgaan. Zijn we gek geworden, dat we dit soort dingen normaal vinden. En dan heb ik het nog niet eens over politici (maar ook rechters, advocaten etc.) die zwaar beveiligd worden die in onvrijheid leven omdat anderen zich vrijheden veroorloven waar de honden geen brood van lusten.

Natuurlijk, er zijn allerhande hele verstandige analyses en onderzoeken naar bedreigingen, naar oorzaken en naar verklaringen. In 2020 waren de cijfers redelijk schokkend: 33% van alle politieke ambtsdragers heeft te maken met verbale agressie, 16% ervaart bedreiging of intimidatie en 2% heeft fysieke agressie ervaren. Tenslotte er is een dalende trend in de aangiftebereidheid.[1]

En opnieuw vraag ik: zijn we gek geworden. We doen net of agressie normaal is. Dat is toch een vorm van normvervaging die we niet moeten accepteren. Dus dan even vanuit mijn perspectief. Politici en bestuurders worden gekozen resp. door de volksvertegenwoordiging benoemd en gaan aan het werk. Dat werk bestaat uit het nemen van beslissingen. Ik heb nog geen beslissing mogen nemen in al de jaren dat ik actief ben waar iedereen het mee eens was. Sterker nog: de kern van besturen is het afwegen van belangen. En uit die belangenafweging komt een besluit dat dan ook nog eens democratisch getoetst wordt. En dus zijn er altijd mensen die teleurgesteld zijn. Omdat ze hun belangen niet goed gewogen vinden. Omdat ze vinden dat ze niet gehoord zijn. Of omdat ze op grond van hun eigen overtuiging het heel erg oneens zijn met het genomen besluit. En dat mag natuurlijk. Sterker nog: in heel veel gevallen kun je dan nog naar de rechter. En ook die beoordeelt of de besluitvorming correct verlopen is en doet een uitspraak. En ook dan kan het zijn dat mensen teleurgesteld zijn. En ook dat mag.

Tot zover niets aan de hand, zou je zeggen. Maar er zijn kennelijk mensen die vinden dat ze zich niets van de democratie of van de rechter aan hoeven te trekken. Nou ja, zelfs daar is ruimte voor in ons mooie land.

Je mag hier voor je belangen opkomen. Maar het feit dat iemand zich in zijn of haar belang aangetast voelt, mag volgens mij nooit leiden tot agressie tegen de mensen die die besluiten genomen hebben. Ik schrik er heel erg van als collega bestuurders tegen mij zeggen, ah joh, dat hoort er gewoon bij. Nee dat hoort er niet bij! Dat mag en kan er niet bij horen. Als bestuurder en als politicus doe je naar eer en geweten je werk en je maakt afwegingen. En daar hoort het bij te blijven.

Zouden diegenen die die agressie plegen zich eigenlijk wel realiseren wat ze doen ? Wat het betekent als je bedreigd wordt. Wat dat betekent voor je familie. Wat dat betekent als je je niet meer veilig kunt voelen. Wat het betekent als je iedere keer weer de meest vreselijke teksten op social media ziet, als je uitgemaakt voor alles wat slecht en lelijk is. Laten we daar nu aub niet aan wennen. Een beetje respect graag !

[1] Monitor Integriteit en Veiligheid 2020 (https://www.rijksoverheid.nl/documenten/rapporten/2020/07/02/monitor-integriteit-en-veiligheid-2020 )