Iets met Bond, Binden….en weer loskomen.

Ik zal het zo aan het eind van het jaar maar bekennen…….stiekem ben ik een fan van James Bond. Het is toch fantastisch….een held die op een onwaarschijnlijke manier alle schurken verslaat, daarbij dingen met voertuigen doet die je thuis niet moet proberen na te doen, en passant een paar vrouwen het hoofd op hol brengt en nog eens gevat is ook. Misschien vind ik het wel zo leuk…….als contrast voor de harde werkelijkheid. Zoals ik graag naar Morten (al weer in 2019 dat de serie uitgezonden werd) keek, maar dan eigenlijk liever zonder schaduwkant.

Het einde van het jaar is het moment van al die (soms vreselijke) lijstjes en overzichten. En dan blijkt: de werkelijkheid….is een stuk minder spannend, alhoewel, wie zei dat ook al weer: “Je gaat het pas zien als je het doorhebt.”

2021 begon in de mist, letterlijk en figuurlijk. En die mist bleek lang te blijven hangen….in ieder geval figuurlijk. Corona, (alle elkaar meestal tegensprekende deskundigen ten spijt) is toch het beste te vergelijken met sturen in de mist. En behalve dat mijn kennis over het Griekse alfabet weer eens opgefrist werd, het is om hopeloos van te worden. Hopeloos omdat je het nooit goed doet. Het mag natuurlijk niet voor een bestuurder of politicus, maar dat circus in de Tweede Kamer mbt de coronamaatregelen begint me behoorlijk tegen te staan. Niet omdat er inhoudelijk kritiek is, maar voor veel politieke partijen die kritiek zich beperkt tot het zoeken van de schuldige. Terwijl – als er al schuldigen zijn – we dat zelf zijn. Precies, afstand houden, mondkapjes voor en niet te grote groepen. En wat mij betreft: laat je vaccineren ! Waarbij we met elkaar moeten accepteren dat dat een individuele beslissing is. En als je ziek bent…blijf je in ieder geval thuis. Ik hoop dat we er iets van geleerd hebben. Bijvoorbeeld dat een goede medische basisvoorziening weer een overheidsverantwoordelijkheid moet worden. Bijvoorbeeld dat het nieuwe kabinet (dat nu toch echt op 10 januari op het bordes dreigt te staan) fors investeert in de zorg, in de helden van de zorg en in het opleiden van veel meer helden. Ik schreef er over in mijn blog.

Over dat nieuwe kabinet gesproken: ook daar hadden we lang last van mist. Blij dat die op gaat trekken. Ook hier schreef ik al eerder een blog over. We hebben het ook als Flevoland hard nodig. De afgelopen maanden kwamen we op veel dossiers niet verder. Heel veel wacht op het nieuwe kabinet. Terwijl we heel graag, samen met gemeenten en waterschappen, afspraken willen maken over de doorontwikkeling van ons mooie Flevoland. Er ligt dus werk voor ons in 2022. Ook daar schreef ik al eerder een blog over.

Hoe kijk ik zelf dan terug op 2021 ? Eigenlijk met gemengde gevoelens. Qua werk mag ik niet klagen. We leverden een mooie Regionale Energie Strategie op, die kun je hier nog eens nalezen, en ik beleef veel plezier aan het werk dat ik landelijk mag doen als portefeuillehouder energie in het bestuur van de 12 provincies, het IPO, en de landelijk strategische discussie over het halen van onze klimaatdoelen en onze bijdragen er aan. Natuurlijk zijn er op dat gebied ook zorgen, bijvoorbeeld het tempo waarin onze energieinfrastructuur de groei van niet-fossiele energie bij kan houden. Ook hier schreef ik een blog over. En voor de liefhebber, over die toekomst is een mooie discussie gelanceerd door het Nationaal Programma voor de RES onder de naam “De Wereld van B”

Maar waar zitten dan die gemengde gevoelens? Nou ja, als je alleen naar de inhoud van het werk kijkt, genoeg te doen en ook genoeg gedaan. Maar wel vaak vanuit de werkkamer, “in 2-D”(dus vanaf het scherm), zoals iemand dat laatst noemde. En daar wordt het niet beter van. Het werk misschien wel, maar de mate waarin je elkaar aanvoelt, ruimte kunt laten of een verbinding aan kunt gaan niet. En ik beeld me in dat ik dat om me heen zie. Kortere lontjes, minder verdraagzaamheid en het eigen gelijk belangrijker laten zijn dan het maatschappelijk resultaat.

Zo rond Kerst heeft iedereen het over verbinden. Dat klinkt mooi, maar in verbinden zit binden. En binden houdt vaak tegen. Wat ik vooral voor 2022 hoop, is dat we een beetje los kunnen laten, ruimte kunnen laten voor verschillende standpunten en kunnen zoeken naar oplossingen in plaats van naar gelijk. En dan is het misschien inderdaad beter om vooruit te kijken in plaats van om te zien. Want zoals Ian Fleming het al formuleerde: “Ik hou altijd de regel aan om nooit achterom te kijken. Anders zou ik mezelf elke dag afvragen hoe ik zulke rommel kon schrijven en met mezelf kon leven.”

Ik wens ons allen een toekomst om naar (voor)uit te kijken ! Tot in 2022.

PS: in deze blog zitten veel linkjes verstopt….om nog eens uhh…terug te kijken