Leven in twee werelden……

Ooit las ik het boek Brave New World geschreven in 1931 door Aldous Huxley. Onlangs herlas ik het nog eens. Ik moest daar afgelopen weken heel sterk aan denken. Natuurlijk, het boek is fictie en meer dan 90 jaar geleden geschreven. Maar het bizarre idee van 2 volkomen naast elkaar bestaande werelden…..het is onze werkelijkheid geworden.

Ik heb in mijn columns niet eerder aandacht besteed aan de verschrikkelijke oorlog in de Oekraïne. Het klinkt plat, maar woorden schieten echt te kort, je kunt het je niet voorstellen. Precies, onze wereld draait “gewoon” door , terwijl om de hoek de meest verschrikkelijke gruweldaden gepleegd worden.

Dan wil je wat doen – en je kunt zo weinig doen. En tegelijkertijd gebeurt er ontzettend veel. Kijk maar eens op https://flevolandhelptoekraine.nl/ . Provincie Flevoland en Flever hebben een meldpunt opgericht om lokale en regionale initiatieven te ondersteunen. Om iedereen die zich in wil zetten voor Oekraïne te versterken, door ze met elkaar te verbinden en informatie te delen.

Op de website staan naast een vraag en aanbod, informatie en links over vluchtelingenhulp en inspirerende verhalen van initiatieven. Zo blijft het inzamelen van goederen belangrijk om vluchtelingen in de regio te helpen. Een ander onderdeel van het meldpunt is het ondersteunen bij transporten naar de Roemeense regio Maramures tegen de Oekraïense grens. De provincie Flevoland onderhoudt al enige jaren een samenwerkingsrelatie met deze regio. Sinds de oorlog in Oekraïne worden veel Oekraïense vluchtelingen opgevangen in deze regio. Maramures heeft ons om hulp gevraagd voor de opvang van deze vluchtelingen in Roemenië en voor hulp in Oekraïne zelf. Begin april is er een eerste transport aangekomen met hulpgoederen, zoals sanitaire producten, voedsel en dekens. Sindsdien zijn er nog vier transporten in Roemenië aangekomen. Hulp is en blijft nodig, daarom zullen er zeker nog transporten volgen.

En dan komt het opeens ontzettend dichtbij. Zo was ik afgelopen week op een (informeel) werkbezoek bij de Lelystadse opvanglocatie. Dan zijn het ineens “echte” mensen die de oorlog meegemaakt hebben en eigenlijk nog meemaken, die daar wonen. Maar ook echte mensen die het leven voor hen dragelijker proberen te maken. In een omgeving waar ruimte is, waar vrijwilligers en professionals zorgen voor onze Oekraïners, waar onderwijs is, waar ruimte is, waar gekookt wordt en activiteiten georganiseerd worden. Wat een inzet. Een diepe buiging voor al die vrijwilligers, maar ook voor de gemeente Lelystad en de spontane steun van het bedrijfsleven die in korte tijd heel veel mogelijk maakt. En dit is dan nog maar 1 van de vele locaties in Flevoland. Om nog maar de zwijgen over al die Flevolanders die thuis mensen opvangen en steunen. Opnieuw een diepe buiging.

Maar het blijven 2 werelden. Zeker in deze week met dodenherdenking en bevrijdingsfestival. Op 4 mei was ik bij het concert van Adrea Bocelli in de Ziggo Dome. En dat concert begon met 2 minuten stilte. En een doodstil Ziggo Dome maakt indruk. Het concert trouwens ook. Dat was echt volop genieten van prachtige zang, orkest, koor, dans…en een aantal ontroerend mooie duetten. En dan schiet het toch door je heen, zeker op zo’n moment: tja dan zit ik hier te genieten van een concert terwijl…. Je kunt je schuldig voelen over het feit dat je je niet schuldig voelt. Daar heeft niemand wat aan.

Maar waar we wel wat aan hebben is doen wat we kunnen. Ik noemde al heel wat voorbeelden. Maar het gaat natuurlijk ook om de langere termijn. Om te zorgen dat we geen Russisch gas meer nodig hebben. Ik deed er al eens een oproep voor. Om te zorgen dat we hulptransporten mogelijk blijven maken. En om te zorgen dat we iedere Flevolander die wat wil doen, collectief of alleen, daarbij helpen. En daarvoor is ons meldpunt. Maak er gebruik van. Help ons helpen.

We kunnen de ideale wereld van Aldous Huxley niet maken. En al zou je er af en toe als je alle ellende ziet naar verlangen, het boek laat zien dat die ideale wereld helemaal niet zo ideaal is……als je je niet wenst te conformeren. En dat is ook wat er voor onze ogen gebeurt. Een land dat zich niet wenst te conformeren. Een bevolking die de strijd aangaat. Opnieuw een diepe buiging. En dan kunnen we maar 1 ding doen, kijken waar we – groot en klein – kunnen helpen. Laten we dat samen doen. Help ons helpen !